Stefaan

Gegroet Stefaan,

Wellicht vind je het vreemd om na al die dagen van stilte nog eens iets van mij te horen. Na al dat bezinken ben ik toch tot de conclusie gekomen dat ik afscheid van jou wou nemen met deze woorden.

De dag dat ik op je profiel botste zal voor altijd in mijn herinnering gekerfd staan. Nooit eerder merkte ik zoveel gemeenschappelijke interesses op in een profiel op een datingsite. Je luisterde graag naar dezelfde muziek. Je keek en las dezelfde dingen, hield van dezelfde schilders. En zelfs op je bord en in je glas had je liefst hetzelfde als wat ik verkies. Het was behoorlijk griezelig. Alsof ik met een mannelijke versie van mezelf kennismaakte.

We startten al snel een chatgesprek. En je begon over één van mijn lievelingsfilms: 'The Hours'. Nooit eerder ontmoette ik een man die 'The Hours' ook beklijvend vond. De meesten vinden het een wijvenfilm. Mijn aandacht was in elk geval getriggerd. Vreemd dat de valse neus van Nicole Kidman dat bij mij zou verwezenlijken. En in de heleboel gesprekken die volgden raakte je almaar zwakke plekken. Als het niet 'The Hours' was, was het Paul Auster of zelfs Jóhann Jóhannsson.

We bouwden echt iets op, dacht ik. Elke dag dat ik geen bericht van je kreeg, zag ik mezelf met stenen in mijn jaszak in het water stappen. Gelukkig bleef je schrijven. Tot je eens je stoute schoenen aantrok en vroeg of we een keer konden Skypen. Ik sta daar normaal wat weigerachtig tegen. Vooral omdat ik bij het Skypen wel eens blote stukjes op mijn netvlies zie, die ik eigenlijk niet van de eerste de beste wil zien. Maar ik vond dat je het wel verdiend had mij te zien. En ik jou. En eerlijk waar: ik was ook heel erg nieuwsgierig geworden.

Je bleek een knappe man te zijn, wonend in een prachtig appartement. Je dronk vlotjes rode wijn. Ik schaamde me een beetje voor de rommel in de buurt van mijn computer. Je bleef galant en vriendelijk en na meer dan drie uur kletsen sloten we af. Daarna verdween je. Zomaar. Zonder woord.

Ik kreeg geen enkel bericht meer. Via het chatprogramma sprak je me nooit meer aan. Als ik je aanwezig zag staan en je een bericht stuurde, meldde je je af. Tot je me opeens heel koeltjes schreef: 'Je schrijft veel mooier dan je bent. Jammer. Ik wil niet langer tijd in jou investeren.'

Het was een slag in mijn gezicht. Ik sprokkelde keien en luisterde uren naar muziek Philip Glass. Je had me met je moncassin op mijn ziel getrapt. Natuurlijk had je alle recht om te zeggen dat je alle interesse in mij verloren had na dat ene Skypegesprek. Maar ik had toch verwacht dat je het wat meer zou verpakken in een ander papiertje. Een papiertje met wat Dali-blauw bijvoorbeeld. Of eentje met een pennenstreek van Schiele. Nu leek het het meest op krantenpapier van 'De Tijd', wat natuurlijk ook papier is maar minder 'wij'.

Ik begrijp maar al te goed dat het tussen mensen ook fysiek moet klikken. Maar kijk: ik heb je nooit een slanke blonde vrouw beloofd met lange benen. Jij bent dat blijkbaar in je hoofd in mij gaan zien. Je zag een Nicole Kidman wellicht. Een Virginia Woolf desnoods. Maar ik ben een Tine. Zonder meer. Ik heb geen valse lichaamsdelen. Ik hoor vooralsnog geen stemmen. Ik was de Tine die mijn profielbeschrijving en mijn foto je al eerder hadden laten zien.

Zou je het voortaan in je profiel willen schrijven? Dat je een vrouw wilt die schrijft zoals ze werkelijk is. Dat ze zichzelf niet mag wapenen met taal. Dat als ze bijvoorbeeld rondborstig is dat ze dan met grote O's moet schrijven. Dat je dat dan weet. Of zo.

Er is nog iets als tact naast kunst en rode wijn.
Trouwens, ik schrijf wél zoals ik ben. Ik ken werkelijk geen andere manier. Jammer, dat jij dat niet wou zien.

Hartelijk,
Tine