Enkele jaren geleden troffen wij elkaar in onze eenzaamheid. Jij net kersvers uit een relatie en ik al een paar maand alleen. Je nodigde me uit om ergens koffie te gaan drinken, maar alles was vreemd genoeg gesloten, dus kwam je naar mijn huis. Het was zomer. We stonden op mijn koertje met een kop koffie in de hand. Ik schaamde me voor het feit dat mijn koertje niet netjes was. We konden niet eens zitten. Je blik verklapte niet dat je het rampzalig vond. Het was je om de koffie te doen en het gesprek en niet zo zeer om de plek. Na een lange babbel zei je: 'Graag tot een volgende keer!' en je vertrok.
De tweede keer spraken we af aan een toog waar niemand ons kende. Het had het begin kunnen zijn van wat moois. Helaas! Wat gezellig en fijn had kunnen worden, werd steeds onderbroken door die biepjes van je gsm. Je excuseerde je en zei: 'Dit moet ik even beantwoorden.' Ik vond het helemaal niet erg. Dan had ik meer tijd om je met mijn ogen te bestuderen. Je blik vol aandacht voor dat ding, beviel me wel. 'Straks kijkt hij misschien zo naar mij...' dacht ik. Of hoe je vingers de toetsen beroerden, zo kon jij mij wel eens gaan aanraken. Maar helaas: nadat je me voor de tweede keer verlaten had om buiten een gesprek te voeren met de persoon aan de andere kant van de lijn en ik opeens twee wijntjes verder was dan jij, vertelde je me dat je moest vertrekken. Dat je het erg vervelend vond. Je betaalde en vertrok.
Een derde ontmoeting kwam er niet. Ook al deed ik mijn best. Misschien een beetje te veel, want toen ik je in een chatgesprek vroeg:'Kunnen we gewoon niet nog eens afspreken zonder gsm?', antwoordde jij: 'Ben je gek? Ik kan helemaal niet zonder!' en ook opeens: 'Je bent te dik.' Ik was even sprakeloos. 'Die eerste keer heb ik er niet zo erg opgelet, maar in het café vond ik je echt veel te dik. Het spijt me.'
Eerlijkheid. Het is soms zo stijlvol als een stiletto die je openrijt. Ik heb een paar keer geslikt en heb je dan maar weggeklikt met de afscheidswoorden: 'Ik stel je eerlijkheid op prijs, maar dat wil niet zeggen dat dit niet snijdt. Ik wens je desalniettemin een slanke liefde toe die blijft.'
Gisteren kwam ik je tegen. Het was fantastisch weer. Ik heb me wijselijk niet laten zien, ook al word ik sinds korte tijd eindelijk weer wat minder. Je liep te likken van een ijsje. Okselvijvers in je veel te krappe hemd. Een buik die over je kniebroek hing en heel bijzonder: in je andere hand geen gsm maar een knokige vrouw met een chihuahua die hetzelfde strikje had als zij. Ik had gemene dingen kunnen denken. Zoals dat ze wellicht eenzelfde kapper hebben: jouw vrouw en jouw hond. Of dat je nu duidelijk na die magere jaren, vette jaren hebt gekend. Uiteindelijk dacht ik: 'Laat het, Tine. Als jij dit denkt, ben je geen haar beter dan die vent.' Ik hoop dat je gelukkig bent. Daar gaat het om. Niet om het papier.
Straks ga ik nog eens een poging wagen om mijn koertje op te ruimen en op te vrolijken met zelfgekweekte bloemen. Zodat als er nog eens koffievisite is, we tenminste kunnen zitten. Dat wie dan langskomt, niet enkel rommel maar ook mijn buik ziet maar bovenal mijn groot verlangen om wat piepklein groen is met veel liefs te laten groeien tot iets wonderbaarlijks.
Dikke zoen,
Tine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten