Karel

Dag Karel,

Wellicht had je niet verwacht ooit nog iets van mij te horen. Maar ik moet bekennen dat ons laatste chatgesprek in mijn hoofd blijft malen. Weet je, toen ik me, op verzoek van mijn moeder, aanmeldde op EliteDating had ik toch iets anders voor ogen.

Dat heeft natuurlijk te maken met het misleidende reclamefilmpje dat de datingsite via de televisie verspreidt. Daarin ziet de kijker een jonge mooie vrouw yoga-oefeningen doen. Of is het Pilates? In elk geval: ze wordt in haar oefening 'verstoord' door een biepje van EliteDating. Er wordt ingezoomd op een andere mooie mens: een man in maatpak. Ze stopt ogenblikkelijk haar oefeningen en gaat op gelukzalige date.

Aangezien ikzelf niet zo'n type vrouw ben dat er smaakvol uitziet in een roze fitnesspakje, kan ik onmogelijk verwachten dat de man aan de andere kant van de computer een adonis in maatpak is. En laat me ook meteen vertellen dat dit niet de reden is waarom ons gesprek geen vervolg kreeg. Maar één van de redenen waarom ik in de eerste plaats wou betalen om te daten, was omdat ik verkeerdelijk dacht dat 'singles met niveau' foutloos kunnen schrijven.  Zie je, bij vorige (gratis) pogingen ergerde ik me werkelijk blauw aan schrijffouten. Geen tikfouten, maar buitengewoon ergerlijke schrijffouten. 'Ik ben heil.' Bijvoorbeeld. Of 'Vreien op het strant.' Ja, dat is elitair van mezelf. Dat ik me daar behoorlijk over opwind (in de negatieve zin van het woord). Eerder kijk ik hoe een man zijn taal hanteert dan zijn mannelijkheid. Noem het een zwakke plek. Ik val niet op konten, op sixpacks, op diktes of lengtes: ik val op taal. Op stemmen ook trouwens. Op handen.

Dus het was niet je foto die me afschrikte. Niet de overall. Niet de tractor. Niet het feit dat je varkens kweekt en het liefst naar Jan Smit luistert in de zetel. Knuffelend. Maar dooddoener was gewoon dat je met mij wou 'blood samenlichen onder de sprij' van je moeder.

Ik kan toch niet lomp typen: 'Leer schrijven, Karel en dan zien we wel?'  Het leek me beleefder om gewoon te verdwijnen. Je nam me dat kwalijk: zond me enkele foto's na met blote lichaamsdelen die andere vrouwen misschien wel opwinden. Mij deden ze niets.

Mijn moeder trouwens ook niet.
Ze vraagt nooit meer naar mijn datingavonturen.
En dat is misschien maar goed.

Ik wens je toch het allerliefste, want geen mens is gemaakt om alleen te zijn.

Van harte,
Tine