Uit een chatgesprek gegrepen: BIKERKE

BIKERKE:         Dag Tine, mooi profiel!

TINE:                  Dank je! Vertel eens, wat zoek je hier?

BIKERKE:         Een lieve vrouw.

TINE:                  Dat treft! Ik ben er een! Je hebt er dus één gevonden.

BIKERKE:         Hou je van kids?

TINE:                  Van wat?

BIKERKE:         Kids. Ik heb er twee. Twee kids.  Bruce is vijf en Shana negen. Ik zie mijn kids doodgraag.

TINE:                 Hoe noem je ze?

BIKERKE:        ????????

TINE:                 Wil je dat alsjeblieft nooit meer doen?

BIKERKE:        ???????????

TINE:                 Doe mij alsjeblief een groot plezier: noem je kinderen nooit meer kids.

BIKERKE:        Waarom niet? Iedereen gebruikt het toch?

TINE:                 Ik niet. Ik word helemaal groen van dat woord.

BIKERKE:        ?

TINE:                Alles kits met de kids? Kots. Braak.

BIKERKE:       Maar hoe moet ik ze dan noemen?

TINE:                Kinderen? Mijn lieverds? Mijn hummeltjes? Mijn kindjes? Mijn vrolijk gespuis? Mijn erfgenamen? Mijn kroost?

BIKERKE:       ????

TINE:                En nu ik er toch over bezig ben. Je geeft jezelf toch niet de naam Bikerke? Dat is net zoals Beertje. Of Kampioen. Of Snoepie. Hoe kan ik zo iemand serieus nemen? ‘Hey Bikerke, hoe gaat het met de kids?’ Laat staan dat ik zeg: ‘Hey Bikerke, zullen we zoenen?’

BIKERKE:         ???

TINE:                 Weet je wat? Ik denk dat het goed is dat ik dit gesprek nu meteen beëindig, anders ga ik ook nog gemene dingen zeggen over namen als Bruce en Shana.

BIKERKE:        Ben jij ongesteld?

TINE:                 …

BIKERKE:       Ja dus. Ik ga de kids nu in bed stoppen. Tot later misschien. xxxxxxxxxxxx

(voorgelezen tijdens de Vorlesebühne in Utrecht op 17 september 2015)