Frederik

Gegroet Frederik,

Wie had nu kunnen vermoeden dat ik je deze brief zou moeten schrijven? Misschien wel ik.

Op een mooie donderdag geraakten wij met elkaar in gesprek via de chatbox van een datingsite. Het was nog ochtend en we hadden een fijne en gemoedelijke conversatie. Je was vriendelijk en beleefd. Je verklapte ineens dat het je je verjaardag was. Toen ik vroeg wat je plannen precies waren, veranderde de stemming. Je werd wat droevig. Je schreef dat je geen plannen had, dat je het liefste gewoon niet jarig was geweest. Ik had die ochtend stoute pantoffels aan en ik grapte: 'Zal ik met een taartje naar je huis komen, ik heb toevallig ook geen plannen.' Je lachte het weg maar tikte opeens: 'Waarom eigenlijk niet? Als we hier de hele ochtend kunnen chatten, kunnen we ook wel bij een taartje praten.' Je bleek niet ver te wonen en we maakten zowaar plannen dat ik in de namiddag bij jou zou langskomen. Zonder taart, maar met praat.

Het was de eerste keer na jaren dat ik een afspraak had. Dat dan nog in het huis van een wildvreemde man. Maar ik zag het als een spontane daad en niet zozeer als date. Met een fles cava onder de arm belde ik bij jou aan en wenste jou een fijne verjaardag. Je bleek in een chique huis te wonen met een zwembad en bar. Even was ik van de kaart en dacht me niet helemaal op mijn plaats. Ik grapte nog dat ik mijn outfit niet vond passen bij je interieur maar je stelde me op mijn gemak. Je haalde hapjes en schonk gin tonic voor me uit en we klonken: 'Op mijn verjaardag!'

Je vertelde en vertelde. Met heel veel trots. Over je werk, waar je zo goed in was. Over je schattige dochtertje. Over je vrienden waarmee je onvergetelijke feestjes gaf in jouw huis. Dat ze keer op keer je bar plunderden. Je vertelde over je lievelingscafé. Over je ex waar je ooit zo verliefd op was. Ik liet je vertellen. Daarvoor zat ik daar. Natuurlijk moest het gesprek een wending krijgen en dat na mijn vraag: 'Maar, Frederik, je hebt het zo goed voor elkaar, waarom vier jij dan je verjaardag met mij, een wildvreemde vrouw die je niet eens zou opmerken als ze met een sombrero in jouw lievelingscafé zou zitten?'

Je sloeg om. Begon onwennig door je huis te wandelen. Beetje voor beetje viel je uiteen. Je had ontslag genomen zo bleek. Je vrouw had je verlaten voor een vrouw, wat voelde als een hele grote nederlaag. Een schandvlek. Je vrienden hadden je na die scheiding laten vallen want achteraf bleken ze allemaal meer vriend met je vrouw.  Je gaf ook geen feestjes meer. Je miste zo ontzettend erg je dochter, die je nu nog amper zag. En door die scheiding moest je ook je huis verkopen: een levenswerk van jaren.

Daar zit je dan als wildvreemde vrouw. Een wildvreemde vrouw die zich een Ma Flodder voelde in een porseleinwinkel met een wildvreemde jarige man die in stukjes brak. Wat kon ik anders doen? Ik ben rechtgestaan en ik heb je vastgepakt. Eerst wat stuntelig. Daarna stevig. Ik heb je omarmd en je getroost en gezegd dat het wel goed zou komen. Daarna hebben we nog een hele tijd naast elkaar op de bank gezeten. Je leunde tegen mij aan en we grapten alsof we al jaren vrienden waren.

Toen ik vertrok, bedankte je me omdat ik als enige aan je verjaardag had gedacht. Dat je het fijn vond dat ik er was. Ik wenste je nog veel succes en goeie moed. Toen ik in mijn auto naar huis reed, bedacht ik dat het zo lang geleden was dat ik een man had vastgepakt. Dat dat goed gevoeld had, maar niet iets blijvends was. Dat wij elkaar niet veel meer zouden zien.

Je reageerde inderdaad snel niet meer op berichtjes. Eerst hing je nog een tijdje rond op Facebook, maar daarna niet meer. 'Hij schaamt zich vast en heeft me geblokkeerd.' bedacht ik. Maar gisteren zag ik opeens dat Facebook me de suggestie gaf om lid te worden van een groep met jouw naam en daarvoor de letters rip. Zoveel maanden na datum. Ik trok wit weg en zag dat je een grote maand na je verjaren uit het leven stapte. Op de pagina stonden veel boodschappen die begonnen met 'Waarom?'.

Ik begrijp het, denk ik. Na dat ene moment. Die paar uur samen. Je toonde je zo sterk, maar je kon niet meer. Je was op. Je voelde je in de steek gelaten. Mensen zoeken meestal het gezelschap op van wie gelukkig maakt. Niet iemand die verdrietig is of boos. Eigen geluk gaat zo vaak voor.  Ik ben blij dat ik er voor je was. Dat je jarig was bij mij. Dat iemand als ik door je verpakking las.

We zouden het met zijn allen meer moeten doen: wildvreemden troosten. Maar de angst voor dat vreemde is groot. We zouden goed gek zijn: zomaar eenzame jarigen met oren en armen te bezoeken. En met een hart dat ook tranen wil ontmoeten.

Je hoeft niet meer te verjaren, Frederik.
Daar heb je zelf voor gezorgd.
Het gaat je goed.

Tine

Uit een chatgesprek gegrepen: BAPTIST

BAPTIST: Hou jij van kinderen?
TINE: Dag Baptist! Of ik van kinderen hou?
BAPTIST: Ja. Wel?
TINE: Dat hangt van de kinderen in kwestie af.
BAPTIST: Wat bedoel je?
TINE: Tja, of de kinderen een beetje zoet zijn.
BAPTIST: ??
TINE: Sorry. Ik verklaar me nader. Als een kind flink kan spelen en grappige opmerkingen maakt, dan kan ik er wel van gaan houden. Dan is het als een dotje slagroom. Maar als het kind met een winkelwagentje in mijn achterwerk gaat porren, dan vind ik datzelfde dotje best wat zurig. En dan is mijn liefde opeens stukken minder groot.
BAPTIST: Dat begrijp ik. Maar geen enkel kind is altijd braaf.
TINE: Het klinkt misschien een beetje raar, Baptist, maar omdat ik zelf geen kinderen heb en almaar in aanraking kom met kinderen van anderen, hoeft mijn liefde dan ook niet altijd even groot te zijn. Ik kan in mijn positie van mijn buurjongen houden als hij lieve liedjes zingt, maar hem hartsgrondig zonder schaamte haten als hij weer vijftig keer zijn bal tegen mijn keukenmuur heeft gegooid. Mijn neefjes en mijn nichtjes die zie ik meestal wel graag. Mijn leerlingen ook. Maar vaak ben ik ook blij dat ik ze niet naar huis moet meenemen. De liefde zou misschien snel voorbij zijn.
BAPTIST: Je houdt dus in het algemeen van kinderen?
TINE: In het algemeen vind ik ze even zoet. Waarom?
BAPTIST: Ik zoek een goeie moeder voor mijn kinderen. Denk jij dat je een goede moeder kan zijn?
TINE: Eerlijk? Dat weet ik niet, Baptist.
BAPTIST: Jammer.
TINE: Dus jij zoekt iemand op deze datingsite waarbij het in de eerste plaats met je kinderen klikt?
BAPTIST: Ja. Ik vind het heel belangrijk dat mijn partner voor mijn kinderen kan zorgen. Zij komen op de eerste plaats.
TINE: Hoe oud zijn ze? En wat is hun naam?
BAPTIST: Margaux is 9 en Thibault is 5.
TINE: Zijn ze wat zoet?
BAPTIST: Ze hebben hun kuren.
TINE: Je staat er alleen voor?
BAPTIST: Ja, om de twee weken. Ik ben gescheiden van mijn vrouw. Ze vinden dat niet fijn. Daarom vind ik dat ik een goeie moeder voor hen moet zoeken. Welke vrouw laat nu haar man en kinderen alleen?
TINE: Dat begrijp ik. Maar de vrouw die je zoekt, moet toch ook een goeie vrouw voor jou zijn?
BAPTIST: Dat is niet zo zeer van belang.
TINE: Hoezo?
BAPTIST: Als ze een goeie moeder is, als ze kan koken en poetsen en de was doen, dan is dat meer dan genoeg. Ik ben zelden thuis.
TINE: Oooh. En als jij nu niet thuis bent, wie zorgt dan voor Margaux en Thibault?
BAPTIST: Mijn moeder.
TINE: Moet je veel op zakenreis misschien?
BAPTIST: Ook. Ik heb veel hobby's.
TINE: En liefde? Wil je dan geen vrouw om van te houden?
BAPTIST: Nee, daar heb ik geen tijd voor.
TINE: Jammer.
BAPTIST: Ben je geïnteresseerd?
TINE: Nee. Ik zie mezelf toch niet als mama. Ik voel me bovenal een vrouw. Het kan best zijn dat ik een goede moeder in mij heb. Maar ik zal eerst van een man moeten houden alvorens ik die moeder in mij ontdek.
BAPTIST: Je kan toch van mij houden?
TINE: Ik denk niet dat ik van een man kan houden die geen tijd heeft om ook van mij te gaan houden. Trouwens: ik heb ook hobby's.
BAPTIST: Jammer.
TINE: Is een nanny geen optie voor jou?
BAPTIST: Weet je wel hoeveel dat kost?
TINE: Een vrouw kost ook geld hoor.
BAPTIST: Ja, dat hoef je me niet te vertellen!
TINE: Oh, ja, juist. Je had er één.
BAPTIST:  Het is moeilijk hoor.
TINE: Dat kan ik me voorstellen.
BAPTIST: Echt niet?
TINE: Echt echt niet. Veel succes verder.

Anthony

Dag Anthony,

Wat mag de medische wetenschap een sprongetje van blijdschap maken dat jij geen dokter geworden bent. Meer nog: ik denk zelfs dat de hele wereldbevolking opgelucht mag ademhalen om het feit dat je in de toeristische sector bent terechtgekomen.

Vandaag voelde ik me zielig en ziek. Misschien had ik het niet mogen doen. Misschien moet je als je ziek bent, alle kanalen tot virtuele communicatie afsluiten. Maar kijk, Anthony, ik kan dat niet. Als ik eenzaam ziek en zielig ben, hang ik net meer aan al die virtuele communicatie vast om aandacht te vragen, een dekentje, een schouderklopje... Ik had gewoon nood aan een gesprek. Een gewoon gesprekje terwijl ik ongestoord in pyjama op bed lag. En evengoed zou ik dan kunnen chatten met wat bekenden, maar die bleken allemaal gaan vissen of naar hun oma in het bos of zo.  Ik ging uit heimwee nog even naar mijn profiel op een datingsite kijken. 

Bijna onmiddellijk begon jij met een gesprek. Ik waarschuwde je. Ik vertelde dat ik ziek was en geen nood had aan één of ander zinnenprikkelend gesprekje. Dat ik gewoon een casual gesprekje wou om niet alleen te zijn zo op mijn ziekbed. Dat begreep je zei je. Je zei dat je een dokter was die me misschien wel kon genezen. Je vroeg of je me een foto mocht doorsturen. 'Zal die mij beter maken?' vroeg ik je. Je knipoogde en antwoordde: 'Zeer zeker.'  Ik voelde de bui al hangen en tikte: 'Het is toch geen foto van je geslachtsdeel?' Je bloosde en tikte: 'Hoe raad je het?' 

Nu, ik ben inmiddels al een grote kenner van bepaalde codes op een datingsite. Als de man vraagt of hij je een foto mag sturen, is het altijd een foto van een geslachtsdeel. Of het effectief zijn mannelijkheid is, dat weet je natuurlijk nooit. Evengoed pikte hij een groter exemplaar uit de verzameling aan piemelplaatjes op het net. Als vrouw hoor je dan daarop te reageren: 'Mmm' of 'Lekker'. Maar eerlijk waar: als ik zo'n foto in mijn neus gedrukt krijg, denk ik gewoon 'Brrrrrr' en 'Daar gaan we weer...'  Want bijna altijd daarna volgt dan de vraag of hij in ruil voor bewezen diensten ook jouw geslacht mag zien. Ook poezenprentjes zat op het wereldwijde web trouwens.

Galant als ik ben, bleef ik beleefd. Ik tikte: 'Ik denk niet dat een foto van jouw penis mij zal genezen, Anthony. Meer nog, ik weet het eigenlijk best wel zeker. Het risico bestaat zelfs dat ik bovenop mijn ziekteverschijnselen ook nog eens misselijk word.' 

Je maakte het oeroude seksistische mopje dat het niet de aanblik met de foto was die mij zou beter maken. Maar wel een levensechte ontmoeting met het ding. Het zou een medicijn produceren dat je oraal tot jou moet nemen. Genezing gegarandeerd. Knipoog. Knipoog. Weet je, dokter Anthony. Natuurlijk weet ik dat jij geen echte dokter bent. Een echte dokter zou nooit het voorschrift schrijven wat jij schreef. De medische wetenschap zou anders massaal oproepen om dagelijks een kwakje tot ons te nemen.  Ik moet er niet zo zwaar aan tillen. Ik weet het. We ontmoetten elkaar op het verkeerde moment en op de verkeerde plek. Een paar zinnen duurde ons gesprek. En nu krijg jij de volle laag.  Maar dinsdag is het Internationale Vrouwendag en ik ben het zat. Ik ben het zat dat mannen ongevraagd met hun geslachtsdeel in mijn blikveld wapperen omdat ik toegeef dat ik best wel eens eenzaam ben. Het gebeurt niet af en toe, maar telkens weer. Ik ben het kotsbeu dat vunzigheid op een eiland als amusement wordt uitgezonden. Dat jongeren van 15 leren hoe je als vrouw een man tot vreemdgaan kan versieren. Hoe makkelijk dat eigenlijk wel niet is. Dat men seks zo gaat banaliseren, dat wie het niet krijgt, het gewoon ergens gaat stelen, ook al zegt de vrouw heel duidelijk: 'Nee.'

Natuurlijk zie ik het te zwart. Er zijn ook goede mannen. Maar al die exemplaren die hun mannelijkheid niet kunnen bedwingen: kunnen we die niet even gezellig dumpen?  Ergens op een idyllisch plekje bij de zee? Elimineren, zeg maar. Met al die krolse en zeer gewillige vrouwen, want die zijn er natuurlijk ook...  Kan jij dat niet regelen, Anthony? Is dat niet meer jouw branche? Dat zou me eigenlijk écht wel genezen van een paar vervelende kriebels in mijn lijf. En ik gok met mij nog veel andere vrouwenlijven. De mannen die nu op datingsites geen kans maken omdat ze worden weggeklikt uit piemelvrees zullen je ook eeuwig dankbaar zijn. Een held: was dat niet iets wat je eigenlijk al altijd wou zijn?

Go for it!

Tine