DANIËL: Piep!
TINE: Boe!
DANIËL: Mag ik jou wat vragen? Het is misschien wel een wat rare vraag, maar ik val liever met de deur in huis.
TINE: Ga je gang. Waarvoor anders hangen we op een datingsite?
DANIËL: Op je profiel staat aangegeven bij je lichaamsbouw: 'Er is veel om van te houden.'
TINE: Ja, dat klopt. Het is niet iets waar ik trots op ben, maar ik ben liever eerlijk. Ik ben geen pannenlat.
DANIËL: Dat is mooi. Ik bedoel: ik val op volslanke vrouwen. Ben je volslank?
TINE: Ja. Best wel.
DANIËL: Vertel eens, heb jij een dikke buik?
TINE: Ja. Val jij op dikke buiken misschien?
DANIËL: Enorm. Ik vind ze heel erg opwindend. Net zoals zwangere buiken. Ben jij toevallig zwanger?
TINE: Nee. Mijn buik is zonder zwanger flabberig.
DANIËL: Lekker. Wil je eens een foto doorsturen van je blote buik?
TINE: Nee, toch liever niet. Ik heb trouwens geen foto van mijn buik standaard op mijn computer staan. Het is iets wat de meeste mannen liever niet zien.
DANIËL: Jammer. Denk je dat je ooit nog zwanger zal worden?
TINE: Dat weet ik niet. Ik geloof van niet.
DANIËL: Jammer, dan zou die buik nog dikker worden.
TINE: Ik denk niet dat ik dat idee zo prettig vind, Daniël.
DANIËL: Waarom niet?
TINE: Om eerlijk te zijn, denk ik niet dat er vrouwen zijn die kicken op hun eigen buik. Zelfs vrouwen met een platte buik willen liever nog minder buik.
DANIËL: Dat is jammer. Vertel eens: loop jij soms met een kussen onder je trui?
TINE: Waarom zou ik dat doen?
DANIËL: Het is toch heerlijk gezellig om dat te doen?
TINE: Ik zou het niet weten. Doe jij dat misschien?
DANIËL: Ja. Altijd als ik thuis ben.
TINE: Nu ook dus?
DANIËL: Ja. Ik voel me pas gelukkig met een dikkere buik.
TINE: Nu ja, je kan daar ook voor elke dag naar een frituur gaan of zo.
DANIËL: Zou jij eens met mij naar de frituur willen gaan met zo'n nepzwangere buik?
TINE: Een nepzwangere buik?
DANIËL: Ja, ik kocht zo'n 'voorbindbuik' in de verkleedwinkel, die actrices onder hun kledij moeten aantrekken als ze een zwangere rol hebben.
TINE: Ach zo.
DANIËL: Zullen we eens afspreken?
TINE: En jij zou met mij, mijn buik en extra buik willen naar een frituur gaan?
DANIËL: Ja, mmm. Met lekker veel frietjes en hamburgers. Ik trakteer.
TINE: Nee, ik geloof toch niet dat ik dat zo'n prettig idee vind.
DANIËL: Heb je een webcam? Mag ik je buik dan tenminste eens zien? Hoe diep is je navel?
TINE: Ik ben niet zo'n navelstaarder en liever laat ik ook niet vreemde meneren naar mijn navel staren.
DANIËL: Dat is jammer.
TINE: Ja, op zich wel. Je zou zo graag mijn buikvet zien. Maar misschien gaat het toch ook over meer dan buik?
DANIËL: Wat bedoel je?
TINE: Je valt toch niet op zomaar een buik? Er is aan een mens toch meer dan navel? Liever ga ik naar een frituur met iemand die me lief vindt. Of grappig. of zo. Maar jij zou alleen met mij afspreken voor mijn buik. Je zou tegen mijn buik spreken. Niet tegen mij. Wellicht zou je ook het liefst gewoon in mijn buik kruipen. Erin wonen.
DANIËL: Misschien wel ja.
TINE: Maar ik, Tine ben veel meer dan dikke buik. Er is veel meer om van te houden.
DANIËL: Jammer.
TINE: Dat er meer is?
DANIËL: Ja. Alles wat ik wil is een dikke buik.
TINE: Een dikke buik om van te houden.
DANIËL: Ja.
TINE: Hopelijk vind je die buik, Daniël.
DANIËL: Ik hoop het ook, Tine.
TINE: Fijne dag nog.
DANIËL: Kusjes op je buik. xxxxx
TINE: Waar elders...
maandag 30 november 2015
donderdag 26 november 2015
Uit een chatgesprek gegrepen: OLIVIER
TINE: Dag Olivier, mag ik je feliciteren?
OLIVIER: Hey Tine. Waarmee?
TINE: Jij bent de enige waarmee ik het tot nu toe al vier gesprekken uithield op deze site. Dat wil toch wel wat zeggen, vind ik
OLIVIER: Ja, eigenlijk wel. We kunnen wel goed praten hé?
OLIVIER: Ja, eigenlijk wel. We kunnen wel goed praten hé?
TINE: Als ik dat mag zeggen, vind ik onze gesprekken een ware verademing tussen al deze wanhopige jachttaferelen.
OLIVIER: Dank je. Misschien moeten we dan maar eens afspreken?
TINE: Ja, laten we dat maar doen. Wanneer zou het passen?
OLIVIER: Vandaag?
TINE: Het is vandaag toevallig een vrije dag. Het zou kunnen.
OLIVIER: Is er ergens een park in je buurt?
TINE: Ja. Wil je afspreken op het vierde bankje?
OLIVIER: Ja, een goed idee.
TINE: En ik herken je zeker aan de krant? Ik zal een bloem in mijn haar steken.
OLIVIER: Nee, je herkent me aan mijn krukken.
TINE: Oei, zit je in het gips?
OLIVIER: Ja.
TINE: Wat scheelt er wel? Heb je broze botten of zo of heb je zoveel pech? Bij ons eerste gesprek zat je arm in het gips. Dat typte wat lastig.
OLIVIER: Nee, er is niets mis mee.
TINE: Maar waarom zit je dan wel in het gips?
OLIVIER: ...
TINE: Je hebt geen pijn of zo?
OLIVIER: Nee. Het is in feite wel gênant. Beloof je niet te lachen?
TINE: Olivier, je bent de enige man hier die ik überhaupt wil ontmoeten. Ik ga niet lachen.
OLIVIER: Wel, om eerlijk te zijn: ik geniet daarvan.
TINE: Van gips?
OLIVIER: Ja, ik word daar opgewonden van.
TINE: ...
OLIVIER: Ben je daar nog?
TINE: Ja hoor. Dus je laat voor je plezier lichaamsdelen in het gips steken?
OLIVIER: Ik doe dat zelf.
TINE: Meen je dat nu? En kom je dan zo naar buiten?
OLIVIER: Ja.
TINE: En ga je ook zo werken?
OLIVIER: Ja, meestal wel.
TINE: ...
OLIVIER: Vind je dat raar?
TINE: Nu ja, ik vind het toch wat ongebruikelijk.
OLIVIER: Maar je zou me wel nog willen ontmoeten?
TINE: Dat weet ik opeens niet zeker meer.
OLIVIER: Nu ja, ik vind het wel fijn dat je nog niet gaan lopen bent. De meeste vrouwen gaan lopen als ik ze dit vertel.
TINE: Het is ook wel even schrikken, Olivier.
OLIVIER: Ik hoop dat je me toch wil ontmoeten, Tine. Jij lijkt me de ideale vrouw te zijn om mijn meest ultieme fantasie mee te beleven.
TINE: En die is?
OLIVIER: Ik zou zo graag eens in gegipst worden door een naakte vrouw.
TINE: Oh, ik moet zelf niet in het gips?
OLIVIER: Nee. Maar je moet me wel helemaal ingipsen.
TINE: Helemaal?
OLIVIER: Ja. Zou je dat willen doen?
TINE: Dus al je lichaamsdelen? Allemaal?
OLIVIER: Ja! En ook mijn gezicht.
TINE: Maar dan ga je toch dood?
OLIVIER: Mijn laatste ultieme orgasme. Daarna heb je nooit meer last van mij.
TINE: Ik denk toch niet dat ik je hierbij kan helpen, Olivier.
OLIVIER: Oh jammer, het is er de ideale dag voor. Dus we spreken niet af?
TINE: Het lijkt me toch beter van niet. Ik ben niet de vrouw die je zoekt.
OLIVIER: Ik begrijp het.
TINE: Wat ga je nu doen?
OLIVIER: Gipsen, Tine. Mijn euh duim. ;)
TINE: Dan laat ik je maar. Succes.
TINE: Dan laat ik je maar. Succes.
OLIVIER: ...
maandag 23 november 2015
Karel
Dag Karel,
Wellicht had je niet verwacht ooit nog iets van mij te horen. Maar ik moet bekennen dat ons laatste chatgesprek in mijn hoofd blijft malen. Weet je, toen ik me, op verzoek van mijn moeder, aanmeldde op EliteDating had ik toch iets anders voor ogen.
Dat heeft natuurlijk te maken met het misleidende reclamefilmpje dat de datingsite via de televisie verspreidt. Daarin ziet de kijker een jonge mooie vrouw yoga-oefeningen doen. Of is het Pilates? In elk geval: ze wordt in haar oefening 'verstoord' door een biepje van EliteDating. Er wordt ingezoomd op een andere mooie mens: een man in maatpak. Ze stopt ogenblikkelijk haar oefeningen en gaat op gelukzalige date.
Aangezien ikzelf niet zo'n type vrouw ben dat er smaakvol uitziet in een roze fitnesspakje, kan ik onmogelijk verwachten dat de man aan de andere kant van de computer een adonis in maatpak is. En laat me ook meteen vertellen dat dit niet de reden is waarom ons gesprek geen vervolg kreeg. Maar één van de redenen waarom ik in de eerste plaats wou betalen om te daten, was omdat ik verkeerdelijk dacht dat 'singles met niveau' foutloos kunnen schrijven. Zie je, bij vorige (gratis) pogingen ergerde ik me werkelijk blauw aan schrijffouten. Geen tikfouten, maar buitengewoon ergerlijke schrijffouten. 'Ik ben heil.' Bijvoorbeeld. Of 'Vreien op het strant.' Ja, dat is elitair van mezelf. Dat ik me daar behoorlijk over opwind (in de negatieve zin van het woord). Eerder kijk ik hoe een man zijn taal hanteert dan zijn mannelijkheid. Noem het een zwakke plek. Ik val niet op konten, op sixpacks, op diktes of lengtes: ik val op taal. Op stemmen ook trouwens. Op handen.
Dus het was niet je foto die me afschrikte. Niet de overall. Niet de tractor. Niet het feit dat je varkens kweekt en het liefst naar Jan Smit luistert in de zetel. Knuffelend. Maar dooddoener was gewoon dat je met mij wou 'blood samenlichen onder de sprij' van je moeder.
Ik kan toch niet lomp typen: 'Leer schrijven, Karel en dan zien we wel?' Het leek me beleefder om gewoon te verdwijnen. Je nam me dat kwalijk: zond me enkele foto's na met blote lichaamsdelen die andere vrouwen misschien wel opwinden. Mij deden ze niets.
Mijn moeder trouwens ook niet.
Ze vraagt nooit meer naar mijn datingavonturen.
En dat is misschien maar goed.
Ik wens je toch het allerliefste, want geen mens is gemaakt om alleen te zijn.
Van harte,
Tine
Wellicht had je niet verwacht ooit nog iets van mij te horen. Maar ik moet bekennen dat ons laatste chatgesprek in mijn hoofd blijft malen. Weet je, toen ik me, op verzoek van mijn moeder, aanmeldde op EliteDating had ik toch iets anders voor ogen.
Dat heeft natuurlijk te maken met het misleidende reclamefilmpje dat de datingsite via de televisie verspreidt. Daarin ziet de kijker een jonge mooie vrouw yoga-oefeningen doen. Of is het Pilates? In elk geval: ze wordt in haar oefening 'verstoord' door een biepje van EliteDating. Er wordt ingezoomd op een andere mooie mens: een man in maatpak. Ze stopt ogenblikkelijk haar oefeningen en gaat op gelukzalige date.
Aangezien ikzelf niet zo'n type vrouw ben dat er smaakvol uitziet in een roze fitnesspakje, kan ik onmogelijk verwachten dat de man aan de andere kant van de computer een adonis in maatpak is. En laat me ook meteen vertellen dat dit niet de reden is waarom ons gesprek geen vervolg kreeg. Maar één van de redenen waarom ik in de eerste plaats wou betalen om te daten, was omdat ik verkeerdelijk dacht dat 'singles met niveau' foutloos kunnen schrijven. Zie je, bij vorige (gratis) pogingen ergerde ik me werkelijk blauw aan schrijffouten. Geen tikfouten, maar buitengewoon ergerlijke schrijffouten. 'Ik ben heil.' Bijvoorbeeld. Of 'Vreien op het strant.' Ja, dat is elitair van mezelf. Dat ik me daar behoorlijk over opwind (in de negatieve zin van het woord). Eerder kijk ik hoe een man zijn taal hanteert dan zijn mannelijkheid. Noem het een zwakke plek. Ik val niet op konten, op sixpacks, op diktes of lengtes: ik val op taal. Op stemmen ook trouwens. Op handen.
Dus het was niet je foto die me afschrikte. Niet de overall. Niet de tractor. Niet het feit dat je varkens kweekt en het liefst naar Jan Smit luistert in de zetel. Knuffelend. Maar dooddoener was gewoon dat je met mij wou 'blood samenlichen onder de sprij' van je moeder.
Ik kan toch niet lomp typen: 'Leer schrijven, Karel en dan zien we wel?' Het leek me beleefder om gewoon te verdwijnen. Je nam me dat kwalijk: zond me enkele foto's na met blote lichaamsdelen die andere vrouwen misschien wel opwinden. Mij deden ze niets.
Mijn moeder trouwens ook niet.
Ze vraagt nooit meer naar mijn datingavonturen.
En dat is misschien maar goed.
Ik wens je toch het allerliefste, want geen mens is gemaakt om alleen te zijn.
Van harte,
Tine
vrijdag 20 november 2015
Uit een chatgesprek gegrepen: BIKERKE
BIKERKE: Dag Tine, mooi profiel!
TINE: Dank
je! Vertel eens, wat zoek je hier?
BIKERKE: Een lieve vrouw.
TINE: Dat treft! Ik ben er een!
Je hebt er dus één gevonden.
BIKERKE: Hou je van kids?
TINE: Van wat?
BIKERKE: Kids.
Ik heb er twee. Twee kids. Bruce is vijf
en Shana negen. Ik zie mijn kids doodgraag.
TINE: Hoe noem je ze?
BIKERKE: ????????
TINE: Wil je dat alsjeblieft
nooit meer doen?
BIKERKE: ???????????
TINE: Doe mij alsjeblief een
groot plezier: noem je kinderen nooit meer kids.
BIKERKE: Waarom niet? Iedereen gebruikt het
toch?
TINE: Ik niet. Ik word helemaal
groen van dat woord.
BIKERKE: ?
TINE: Alles
kits met de kids? Kots. Braak.
BIKERKE: Maar
hoe moet ik ze dan noemen?
TINE: Kinderen?
Mijn lieverds? Mijn hummeltjes? Mijn kindjes? Mijn vrolijk gespuis? Mijn
erfgenamen? Mijn kroost?
BIKERKE: ????
TINE: En
nu ik er toch over bezig ben. Je geeft jezelf toch niet de naam Bikerke? Dat is
net zoals Beertje. Of Kampioen. Of Snoepie. Hoe kan ik zo iemand serieus nemen? ‘Hey Bikerke, hoe gaat het met de kids?’ Laat staan dat ik zeg: ‘Hey Bikerke,
zullen we zoenen?’
BIKERKE: ???
TINE: Weet
je wat? Ik denk dat het goed is dat ik dit gesprek nu meteen beëindig, anders ga ik ook nog gemene dingen zeggen over namen als Bruce en Shana.
BIKERKE: Ben
jij ongesteld?
TINE: …
BIKERKE: Ja
dus. Ik ga de kids nu in bed stoppen. Tot later misschien. xxxxxxxxxxxx(voorgelezen tijdens de Vorlesebühne in Utrecht op 17 september 2015)
dinsdag 17 november 2015
Valentino
Ciao Valentino,
Hoewel je even Italiaans bent als Mama Miracoli begroet ik je graag op passende wijze. Jij noemde me 'Bella Tina'. Even voelde ik me gevleid want de kans dat iemand me zo noemt, slinkt als een zakje spinazie in een wokpan.
De eerste vraag die je me stelde was of je me een indiscrete vraag mocht stellen. Kijk, Valentino, dan ben ik als vrouw extra op mijn hoede. Indiscrete vragen vallen met de deur in huis. Op een datingsite hangt er vaak een dikke zweem platvloersheid aan dergelijke vragen. Ik verwachtte dus het ergste. Groot was mijn verbazing dat jij slechts van mij wou weten of ik van paarden hou. Ik antwoordde naar eerlijkheid dat ik er niet zo tuk op ben. Meer nog dat ik er eigenlijk wel wat bevreesd voor ben. Ik herinner me zelfs dat ik 'Brrrr' tikte. Jij hoorde in gedachten vast een merrie in mijn antwoord, maar mijn 'Brrrr' was een bibber.
De volgende vraag was hoe lang mijn haar precies was op het moment dat ik met je chatte. Ik grapte dat ik geen meetlat bij de hand had, maar schatte het op de lengte van een gemiddelde wortel. Je knipoogde en ging op de toppen van je tenen staan, want ik merkte de aarzeling in je schrijven. Voorzichtig vroeg je me of je bij een eerste ontmoeting mijn haar mocht strelen. 'Zou ik je haren mogen aaien op een eerste date?' Je vroeg het beleefd en ook al rook er niets vulgairs aan deze vraag, ik voelde opeens een nare bui hangen.
Daar had ik alle reden toe zo bleek. Je bloosde. Of je mijn haren ook mocht borstelen en invlechten. Ik zag ineens het beeld voor me dat je me suikerklontjes voerde en ik flapte het er uit:'Wil je me ook zadelen misschien?' Je bloosde drie maal. Na elkaar. 'Moet ik op handen en voeten over het tapijt en hinniken?' 'Graag,' tikte je. Wolkbreuk.
Hoewel ik ervan overtuigd ben dat je elkaars fantasieën moet dienen in een relatie, meer nog: ik wil best draven in de fantasiewereld van mijn lief, ben ik er toch stilletjes in galop van onder gemuisd. Jouw fantasme leek mij toch één grote nachtmerrie.
Vind je merrie, Valentino.
Maar zoek haar in een manège.
In het circus desnoods.
Of doodgewoon op de paardjesmolen.
Brrrr dus,
Brrrr!
Tine
Hoewel je even Italiaans bent als Mama Miracoli begroet ik je graag op passende wijze. Jij noemde me 'Bella Tina'. Even voelde ik me gevleid want de kans dat iemand me zo noemt, slinkt als een zakje spinazie in een wokpan.
De eerste vraag die je me stelde was of je me een indiscrete vraag mocht stellen. Kijk, Valentino, dan ben ik als vrouw extra op mijn hoede. Indiscrete vragen vallen met de deur in huis. Op een datingsite hangt er vaak een dikke zweem platvloersheid aan dergelijke vragen. Ik verwachtte dus het ergste. Groot was mijn verbazing dat jij slechts van mij wou weten of ik van paarden hou. Ik antwoordde naar eerlijkheid dat ik er niet zo tuk op ben. Meer nog dat ik er eigenlijk wel wat bevreesd voor ben. Ik herinner me zelfs dat ik 'Brrrr' tikte. Jij hoorde in gedachten vast een merrie in mijn antwoord, maar mijn 'Brrrr' was een bibber.
De volgende vraag was hoe lang mijn haar precies was op het moment dat ik met je chatte. Ik grapte dat ik geen meetlat bij de hand had, maar schatte het op de lengte van een gemiddelde wortel. Je knipoogde en ging op de toppen van je tenen staan, want ik merkte de aarzeling in je schrijven. Voorzichtig vroeg je me of je bij een eerste ontmoeting mijn haar mocht strelen. 'Zou ik je haren mogen aaien op een eerste date?' Je vroeg het beleefd en ook al rook er niets vulgairs aan deze vraag, ik voelde opeens een nare bui hangen.
Daar had ik alle reden toe zo bleek. Je bloosde. Of je mijn haren ook mocht borstelen en invlechten. Ik zag ineens het beeld voor me dat je me suikerklontjes voerde en ik flapte het er uit:'Wil je me ook zadelen misschien?' Je bloosde drie maal. Na elkaar. 'Moet ik op handen en voeten over het tapijt en hinniken?' 'Graag,' tikte je. Wolkbreuk.
Hoewel ik ervan overtuigd ben dat je elkaars fantasieën moet dienen in een relatie, meer nog: ik wil best draven in de fantasiewereld van mijn lief, ben ik er toch stilletjes in galop van onder gemuisd. Jouw fantasme leek mij toch één grote nachtmerrie.
Vind je merrie, Valentino.
Maar zoek haar in een manège.
In het circus desnoods.
Of doodgewoon op de paardjesmolen.
Brrrr dus,
Brrrr!
Tine
Uit een chatgesprek gegrepen: EDDY
EDDY: Stoor ik?
TINE: Nee hoor. Zeg het eens.
EDDY: Mag ik jou een mooie avond toewensen?
TINE: Dat mag je zeker en vast. Dan wens ik je er een fantastische terug. Afgesproken?
EDDY: Mooie avond gewenst, Tine!
TINE: Voor jou een fantastische avond, Eddy! Vertel eens, wat zoek jij hier op een maandagavond?
EDDY: Een babbel. En jij?
TINE: Ja, ik geef het niet graag toe, maar ik ben toch op zoek naar die ware. Mijn deksel.
EDDY: Misschien ben ik wel jouw deksel, Tine.
TINE: Ja, stel je voor. Dat zou mooi zijn. Maar vertel eens, Eddy: in je profiel staat dat je in een relatie zit. Ik ben niet op zoek naar een man in een relatie.
EDDY: Jammer. Mijn relatie zal niet lang meer duren. Kan je zolang wachten?
TINE: Hoezo?
EDDY: Ja, het gaat niet goed meer.
TINE: Waarom maak je het dan niet uit?
EDDY: Dat doe ik ook binnenkort. Ik wacht op het juiste moment.
TINE: En ondertussen hang je hier rond om te zien welke vissen er nog in de zee zwemmen?
EDDY: Precies. Wij begrijpen elkaar. Wil jij in mijn hengel bijten?
TINE: Dat denk ik niet, Eddy. Vooreerst ben ik bang voor de haak.
EDDY: De haak?
TINE: Ja, als je vist, doe je dat toch met een haak?
EDDY: Ja, maar ik vis niet echt, hé, Tineke.
TINE: Ik zoek wat serieus, Eddy. Iets echts.
EDDY: Ik ook hoor, Tine. Ik ook. Mag ik je zoetje noemen?
TINE: Liever niet. Ik hou er niet van.
EDDY: Ok.
TINE: Eddy, als je op een datingsite zit, waarom publiceer je dan in godsnaam een vakantiefoto met je vriendin?
EDDY: Het is toch een mooie foto? Dan zie je mijn zwembroek. ;-)
TINE: Ja, maar ik hoef toch je vriendin niet te zien?
EDDY: Maar ze hoort nog bij mij.
TINE: Wat is het nu? Ga je uit elkaar of niet?
EDDY: Ik ga pas uit elkaar als ik ergens anders kan wonen.
TINE: Ah, je zoekt dus eigenlijk een huis?
EDDY: Nee, ik zoek een vrouw met bed. Meer heb ik niet nodig. Heb jij nog plaats?
TINE: Plaats? Ja hoor. Maar ik ben niet de vrouw die je zoekt. Je zoekt blijkbaar niet als ik een deksel. Je zoekt een hotel met enkele voordelen eraan verbonden...
EDDY: Is daar wat verkeerd mee?
TINE: Zou je dan niet beter couchsurfen?
EDDY: Waarom? Mag ik afkomen? Ik heb weinig bagage.
TINE: Nee. Blijf maar daar. Al hoop ik voor je vriendin dat je snel wat anders vindt. Het kan toch ook niet prettig zijn voor haar.
EDDY: En waarom niet? Ik verwen haar goed.
TINE: Veel respect heb je toch niet voor haar.
EDDY: ??????
TINE: Je houdt niet eens van haar. Ze wordt zo ingeruild voor de eerste de beste die je een logeerplek aanbiedt.
EDDY: Dat is het leven, he, meisje!
TINE: Nu ja, dan leef ik liever niet.
EDDY: Ik moet afsluiten. Ze is thuis. Tot later eens, zoetje! xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
vrijdag 13 november 2015
Uit een chatgesprek gegrepen: RUDY
RUDY: Hey schoonheid.
TINE: Dag Rudy.
RUDY: Ik mag je toch schoonheid noemen?
TINE: Rudy, jij mag alles. Zeg het eens?
RUDY: Mag ik jou wat vragen?
TINE: Ja, natuurlijk, Rudy. Kom maar op.
RUDY: Slik jij de pil?
TINE: Excuseer?
RUDY: Of jij de pil slikt.
TINE: En waarom wil jij dat weten, Rudy?
RUDY: Ik zou zo graag een kind van jou willen. Met die ogen en die lippen.
TINE: Wat wil jij?
RUDY: Een kind. Het onze.
TINE: Maar we hebben elkaar nog niet eens ontmoet. Ons gesprek is nog maar net bezig. Je weet niet eens dat ik snurk en in mijn slaap in de neus van mijn partner pulk.
RUDY: Dat kan mij allemaal niet schelen. Ik wil een kind. Mag het? Alsjeblieft?
TINE: Is dit een grap?
RUDY: Nee hoor. Ik ben SEEREEUS!
TINE: Maar het is een kind. Geen appel of een ei. Of een bloedneus. Je kan het niet terugschuiven of zo.
RUDY: Wat?
TINE: Ik wil toch geen baby van iemand die eens weet hoeveel sproeten ik op mijn lichaam
RUDY: Waarom niet, schoonheid?
TINE: Je moet toch elkaar beter leren kennen, verliefd worden en zo?
RUDY: Dat is onzin, schoonheid. Als je het romantisch wil, kan ik je ook dekken in Parijs.
TINE: Ik denk dat dit het einde is van dit gesprek, Rudy. Succes!
RUDY: Je bent toch geen meisje meer! Je bent 36! En je heb nog geen kinderen! Het is nu dat het moet! Misschien is het morgen wel te laat!
TINE:
RUDY: Achterbakse trut! Je had mijn zaad de kans kunnen geven. Je gunt een kind ook helemaal niets.
(voorgelezen tijdens de Vorlesebühne in Utrecht op 17 september 2015)
TINE: Dag Rudy.
RUDY: Ik mag je toch schoonheid noemen?
TINE: Rudy, jij mag alles. Zeg het eens?
RUDY: Mag ik jou wat vragen?
TINE: Ja, natuurlijk, Rudy. Kom maar op.
RUDY: Slik jij de pil?
TINE: Excuseer?
RUDY: Of jij de pil slikt.
TINE: En waarom wil jij dat weten, Rudy?
RUDY: Ik zou zo graag een kind van jou willen. Met die ogen en die lippen.
TINE: Wat wil jij?
RUDY: Een kind. Het onze.
TINE: Maar we hebben elkaar nog niet eens ontmoet. Ons gesprek is nog maar net bezig. Je weet niet eens dat ik snurk en in mijn slaap in de neus van mijn partner pulk.
RUDY: Dat kan mij allemaal niet schelen. Ik wil een kind. Mag het? Alsjeblieft?
TINE: Is dit een grap?
RUDY: Nee hoor. Ik ben SEEREEUS!
TINE: Maar het is een kind. Geen appel of een ei. Of een bloedneus. Je kan het niet terugschuiven of zo.
RUDY: Wat?
TINE: Ik wil toch geen baby van iemand die eens weet hoeveel sproeten ik op mijn lichaam
RUDY: Waarom niet, schoonheid?
TINE: Je moet toch elkaar beter leren kennen, verliefd worden en zo?
RUDY: Dat is onzin, schoonheid. Als je het romantisch wil, kan ik je ook dekken in Parijs.
TINE: Ik denk dat dit het einde is van dit gesprek, Rudy. Succes!
RUDY: Je bent toch geen meisje meer! Je bent 36! En je heb nog geen kinderen! Het is nu dat het moet! Misschien is het morgen wel te laat!
TINE:
RUDY: Achterbakse trut! Je had mijn zaad de kans kunnen geven. Je gunt een kind ook helemaal niets.
(voorgelezen tijdens de Vorlesebühne in Utrecht op 17 september 2015)
donderdag 12 november 2015
Tp
Dag Tp,
Of dat je echte naam is, betwijfel ik ten zeerste maar ik heb respect voor het feit dat je je niet wilt prijsgeven op Twoo. Aan de foto's die je op je profiel plaatst, meen ik op te maken dat je van snelle grote auto's houdt en van verre reizen. Ook dat je liever op de achtergrond blijft: op al je foto's ben je klein,
Op een dag sprak je me aan via chat. Je bood me crème brûlée aan. 'Ik ben een kok. Dus die is moeilijk te weerstaan,' tikte je. Je vroeg of je langs mocht komen. 'Maar ik ken je niet eens,' tikte ik terug. Je hield vol. 'We kunnen elkaar bij je op de sofa leren kennen. Dat gaat makkelijker dan achter onze pc.'
Eerlijk gezegd: ik zat perplex. Wist jij veel dat dit mijn eerste gesprek was op Twoo. Dat ik er nog maar een kwartier geleden een profiel aanmaakte om 'het toch nog een keer te proberen. Serieus'. 'Nee, liever niet,' tikte ik. 'Ik ga geen wildvreemde in mijn huis inviteren om zijn crême brûlee te savoureren.' 'Savo wat?'
Je bleef het maar proberen. Elke keer dat ik mezelf aanmeldde op Twoo, floepte een nieuw bericht van je op mijn scherm. 'Wanneer mag ik nu eens langskomen?' vroeg je en 'Draag jij rokjes?' In een bui van naastenliefde probeerde ik het je nog eens duidelijk te maken: 'Kijk, als wij nu verliefd waren, zou ik niets liever hebben dan je crème brûlées op te lepelen. In een rokje. Met jou naast me in mijn zetel. Als ik al met jou zou afspreken, dan doe ik dat liefst niet meteen bij mij thuis. Dan gaan we met elkaar praten. Iets drinken. Iets eten misschien. Veel lachen liefst. En dan misschien. Heel misschien.'
Gretig tikte je terug: 'Ok. Ik wil wel ergens anders met je afspreken. Ik wil je serieus leren kennen. Ik meen het met je.' 'Waar wil je dan afspreken?' 'Ik weet wel iets,' tikte je, 'we gaan naar een parenclub. Als koppel krijg je daar korting.'
Ik heb je toen maar geblokkeerd.
Wellicht ben jij een goede kok, Tp en ik droom 's nachts van je overheerlijke crème brûlée, van de liefde weet jij toch niet veel. Begrijp me niet verkeerd, er is op zich niets verkeerds met een parenclub, al zal ik daar wellicht nooit binnengaan, maar onder het mom van 'serieus menen' kan je dat toch niet menen?
Neem je auto of ga op reis.
Er is in dit leven meer dan crème brûlée.
xxx
Tine
Of dat je echte naam is, betwijfel ik ten zeerste maar ik heb respect voor het feit dat je je niet wilt prijsgeven op Twoo. Aan de foto's die je op je profiel plaatst, meen ik op te maken dat je van snelle grote auto's houdt en van verre reizen. Ook dat je liever op de achtergrond blijft: op al je foto's ben je klein,
Op een dag sprak je me aan via chat. Je bood me crème brûlée aan. 'Ik ben een kok. Dus die is moeilijk te weerstaan,' tikte je. Je vroeg of je langs mocht komen. 'Maar ik ken je niet eens,' tikte ik terug. Je hield vol. 'We kunnen elkaar bij je op de sofa leren kennen. Dat gaat makkelijker dan achter onze pc.'
Eerlijk gezegd: ik zat perplex. Wist jij veel dat dit mijn eerste gesprek was op Twoo. Dat ik er nog maar een kwartier geleden een profiel aanmaakte om 'het toch nog een keer te proberen. Serieus'. 'Nee, liever niet,' tikte ik. 'Ik ga geen wildvreemde in mijn huis inviteren om zijn crême brûlee te savoureren.' 'Savo wat?'
Je bleef het maar proberen. Elke keer dat ik mezelf aanmeldde op Twoo, floepte een nieuw bericht van je op mijn scherm. 'Wanneer mag ik nu eens langskomen?' vroeg je en 'Draag jij rokjes?' In een bui van naastenliefde probeerde ik het je nog eens duidelijk te maken: 'Kijk, als wij nu verliefd waren, zou ik niets liever hebben dan je crème brûlées op te lepelen. In een rokje. Met jou naast me in mijn zetel. Als ik al met jou zou afspreken, dan doe ik dat liefst niet meteen bij mij thuis. Dan gaan we met elkaar praten. Iets drinken. Iets eten misschien. Veel lachen liefst. En dan misschien. Heel misschien.'
Gretig tikte je terug: 'Ok. Ik wil wel ergens anders met je afspreken. Ik wil je serieus leren kennen. Ik meen het met je.' 'Waar wil je dan afspreken?' 'Ik weet wel iets,' tikte je, 'we gaan naar een parenclub. Als koppel krijg je daar korting.'
Ik heb je toen maar geblokkeerd.
Wellicht ben jij een goede kok, Tp en ik droom 's nachts van je overheerlijke crème brûlée, van de liefde weet jij toch niet veel. Begrijp me niet verkeerd, er is op zich niets verkeerds met een parenclub, al zal ik daar wellicht nooit binnengaan, maar onder het mom van 'serieus menen' kan je dat toch niet menen?
Neem je auto of ga op reis.
Er is in dit leven meer dan crème brûlée.
xxx
Tine
zondag 8 november 2015
9 juni 2015
Oops, I did it again. Ook al beloofde ik het hier voor al uw ogen dat ik het nooit meer zou doen. Dat ik het toch deed, komt een stukje door mijn moeder. Ze had een artikel voor me bewaard, zoals ze dat wel vaker doet. Ze gooide het tussen aperitiefje en frietjes voor mijn ogen met de woorden: 'Kijk eens.' En toen verdween ze snel even richting kelder. Subtiel. Ik zag onmiddellijk wat het was: een onderzoek naar datingsites. En welke site nu meer hoop geeft op succes.
Toen ze terug kwam uit de kelder, zei ik: 'Drie van de vijf heb ik al geprobeerd.' Ze schrok er niet eens van. 'Maar de beste? Die ook?' vroeg ze. De datingsite die het meest succesvolle aflopen kende, was volgens de test 'Elitedating'. 'Zie jij me al bij de elite?' grapte ik. En toen zei ze: 'Je moet toch wat.' We hebben het er verder niet over gehad. De frietjes smaakten me wat minder. Ook al waren ze vers. Mijn moeder bedoelde het ongetwijfeld goed, maar haar wanhoop viel toch als papperige aardappelpuree in mijn strot.
Nooit meer. Nooit meer. Heb ik trouwens al een paar keer gezegd. Maar in een of andere vlaag van mijn eenzaamheid beklagen, meldde ik me toch aan. Ik moest een kleine €140 betalen. Er werd mij een persoonlijke aanpak beloofd. Daarvoor moest ik allerlei vragen invullen. Meer dan een uur tijd was daarvoor nodig. En met die €140 zou ik een half jaar lang 'gematcht' worden aan mannen die aan mijn profiel voldeden. Dat leek me allemaal terecht. Ik betaalde namelijk om 'serieus' gekoppeld te worden.
Een dag later al, kreeg ik een achttal partnervoorstellen. Dat is meer dan zonder site in een heel jaar! Blijkbaar waren er op deze planeet toch mannen die bij me pasten... In gedachten zag ik me al in een huwelijksjurk de trap afdalen. Maar na een paar muisklikken zat ik alweer in een of ander huishoudpak er was geen enkele man die iets gemeenschappelijks met me deelde. Behalve dan een liefde voor wijn. 'Geduld, Tine, geduld.'Zo sprak ik mezelf toe. 'Een man voor jou, valt niet zomaar uit de lucht. Uniek als jij bent, zo moet ook die ander zijn.' Dus ploos ik elke dag met zorg de partnervoorstellen door. En echt waar: na meer dan twee maanden, is er nog geen enkele man die nog maar in de buurt van een dekseltje komt. Mijn ware zit ongetwijfeld op een andere planeet die geen weet heeft van het woord date.
Mijn foto's circuleren intussen al als 'eenzame wanhopige' op het net. Ik zie wie mijn profiel bezoekt, maar niet reageert. Dat is bijna iedere keer.Tussen al die 'discretie' door, zie ik bekende gezichten en zij dus ook het mijne. Niemand geeft zich publiekelijk bloot: 'Hey, jij date toch ook?' Het voelt als een nederlaag. Een schandvlek. Een publiek verlies: 'Tine vindt geen lief.'
Onlangs zei ik het mijn moeder. Dat ik me toch had ingeschreven. Ze haalde duidelijk opgelucht adem. 'Maar het is niets,' zei ik meteen. 'We zullen het maar moeten doen met mijn alleen.' En af en toe, als ze durft, vraagt ze het me: 'En? Is het al wat?' Als ik dan zwijg, zwijgt ze met me mee en schudt het hoofd.
Begrijp me niet verkeerd: ik zoek geen lief voor mijn moeder. Want als ik heel eerlijk ben, vind ik het stiekem wel leuk om naast haar op een bankje te zwijgen. Maar zo naast elkaar, dat kan alleen met haar. Alleen zij mag er deze dagen naar vragen. Dus vraag het me maar niet. Ook niet grappend.
Het voelt als een laatste poging. Een laatste kansje tot dansje. Bloter dan dit, kan jagen niet zijn. Ik, vr, 36, best aardig, spontaan, grappig en creatief. Maar niemand, pakt mij in zijn armen, vindt mij liever dan lief.
En hoe lichtvoetig ik soms ben, mijn hart heeft het zwaar van dat falen. Ik heb het in dit leven best fijn, maar niemand zou voor de liefde moeten betalen.
(Dit werd eerder gepubliceerd op 9 juni 2015 op tinemoniek.blogspot.com.)
Toen ze terug kwam uit de kelder, zei ik: 'Drie van de vijf heb ik al geprobeerd.' Ze schrok er niet eens van. 'Maar de beste? Die ook?' vroeg ze. De datingsite die het meest succesvolle aflopen kende, was volgens de test 'Elitedating'. 'Zie jij me al bij de elite?' grapte ik. En toen zei ze: 'Je moet toch wat.' We hebben het er verder niet over gehad. De frietjes smaakten me wat minder. Ook al waren ze vers. Mijn moeder bedoelde het ongetwijfeld goed, maar haar wanhoop viel toch als papperige aardappelpuree in mijn strot.
Nooit meer. Nooit meer. Heb ik trouwens al een paar keer gezegd. Maar in een of andere vlaag van mijn eenzaamheid beklagen, meldde ik me toch aan. Ik moest een kleine €140 betalen. Er werd mij een persoonlijke aanpak beloofd. Daarvoor moest ik allerlei vragen invullen. Meer dan een uur tijd was daarvoor nodig. En met die €140 zou ik een half jaar lang 'gematcht' worden aan mannen die aan mijn profiel voldeden. Dat leek me allemaal terecht. Ik betaalde namelijk om 'serieus' gekoppeld te worden.
Een dag later al, kreeg ik een achttal partnervoorstellen. Dat is meer dan zonder site in een heel jaar! Blijkbaar waren er op deze planeet toch mannen die bij me pasten... In gedachten zag ik me al in een huwelijksjurk de trap afdalen. Maar na een paar muisklikken zat ik alweer in een of ander huishoudpak er was geen enkele man die iets gemeenschappelijks met me deelde. Behalve dan een liefde voor wijn. 'Geduld, Tine, geduld.'Zo sprak ik mezelf toe. 'Een man voor jou, valt niet zomaar uit de lucht. Uniek als jij bent, zo moet ook die ander zijn.' Dus ploos ik elke dag met zorg de partnervoorstellen door. En echt waar: na meer dan twee maanden, is er nog geen enkele man die nog maar in de buurt van een dekseltje komt. Mijn ware zit ongetwijfeld op een andere planeet die geen weet heeft van het woord date.
Mijn foto's circuleren intussen al als 'eenzame wanhopige' op het net. Ik zie wie mijn profiel bezoekt, maar niet reageert. Dat is bijna iedere keer.Tussen al die 'discretie' door, zie ik bekende gezichten en zij dus ook het mijne. Niemand geeft zich publiekelijk bloot: 'Hey, jij date toch ook?' Het voelt als een nederlaag. Een schandvlek. Een publiek verlies: 'Tine vindt geen lief.'
Onlangs zei ik het mijn moeder. Dat ik me toch had ingeschreven. Ze haalde duidelijk opgelucht adem. 'Maar het is niets,' zei ik meteen. 'We zullen het maar moeten doen met mijn alleen.' En af en toe, als ze durft, vraagt ze het me: 'En? Is het al wat?' Als ik dan zwijg, zwijgt ze met me mee en schudt het hoofd.
Begrijp me niet verkeerd: ik zoek geen lief voor mijn moeder. Want als ik heel eerlijk ben, vind ik het stiekem wel leuk om naast haar op een bankje te zwijgen. Maar zo naast elkaar, dat kan alleen met haar. Alleen zij mag er deze dagen naar vragen. Dus vraag het me maar niet. Ook niet grappend.
Het voelt als een laatste poging. Een laatste kansje tot dansje. Bloter dan dit, kan jagen niet zijn. Ik, vr, 36, best aardig, spontaan, grappig en creatief. Maar niemand, pakt mij in zijn armen, vindt mij liever dan lief.
En hoe lichtvoetig ik soms ben, mijn hart heeft het zwaar van dat falen. Ik heb het in dit leven best fijn, maar niemand zou voor de liefde moeten betalen.
(Dit werd eerder gepubliceerd op 9 juni 2015 op tinemoniek.blogspot.com.)
14 maart 2013
Eerlijk is eerlijk: ik heb er een hele tijd over nagedacht of ik dit stukje wel moest schrijven: dit is misschien wel het 'blootste' stukje Tine Moniek ooit. Daarenboven loop ik de kans om na het verspreiden hiervan beplakt te worden met allerlei etiketjes. Vrouwen met partner zullen me opeens 'gevaarlijk' vinden. Meisjes in de fleur van hun leven zullen me 'meelijwekkend' vinden. Eenzame mannen zullen opeens 'prooi' in me zien. Anderen zullen me dan weer 'wanhopig' vinden. Dan is dat maar zo.
Omdat deze vreemde lange donkere periode de weemoedigste Tine in me naar bovenhaalt, had ik afgelopen maanden veel gesprekken over het feit dat het zo moeilijk is om op mijn leeftijd nog op die ene partner te botsen die onvoorwaardelijk bij me hoort. De beste mannen zijn gewoon verdeeld. Wat overschiet is vaak gewoon op zoek naar een verzetje of een moeder. Zo lijkt het toch. Een paar vrienden gaven me de raad om me in te schrijven op een datingsite. Wantrouwig was ik toch hiervoor. Meer dan tien jaar geleden had ik me ooit ook eens op zo'n chatbox gegooid en echte leuke kennissen heb ik daar niet aan over gehouden. Alleen af en toe een grappig verhaal.
Vorige week vrijdag had ik wat moed in de vorm van wijn in mijn lijf gegoten en meldde me aan op Rendez-Vous. Echt hoge verwachtingen had ik er niet van. Ik wist dat dit niet gratis was. Omdat ik toch schrok van de prijs, koos ik voor een proefabonnement van een week. Dat kostte me €4. Dat had ik er wel voor over. De naam Tine leek veelvoorkomend te zijn. Omdat ik geen naam met een cijfer wou of een naam als 'mollig beertje', puzzelde ik mezelf tot de naam Enita om. Blij was ik met deze vondst. Enita was op zoek naar 'liefde'. Ik kreeg al onmiddellijk de melding dat ene Dirk me een knipoogje stuurde. En ook kreeg ik enkele pop-ups van mannen die met me wilden chatten. Ik dacht: 'Dat zit wel snor.', logde uit en ging met hoop in mijn dromen slapen.
's Ochtends opende ik mijn mailbox en ik hoopte natuurlijk op een tsunami aan reacties. Dat viel behoorlijk tegen. Nu ja, ik had mijn profiel ook heel eerlijk ingevuld. Mijn foto lag nog altijd ter goedkeuring op het Rendez-Vousbureautje. Ik merkte meteen dat weinig berichten origineel waren. De meesten waren standaard en werden wellicht naar alle nieuwe vrouwen gestuurd. Maar af en toe zat er iets bij waarvan ik dacht: 'Deze kerel doet tenminste nog moeite en moeite daar doe ik het voor.' Met evenveel moeite schreef ik een antwoord weer. Verder kreeg ik smileys met de boodschap 'Ik heb zin in jou' en 'Gaan we iets drinken'. Eenmaal mijn foto werd geplaatst, kreeg ik ook een paar likes. Het was me wel meteen duidelijk dat ik ook daar geen hoogvlieger zou worden.
Het 'voordeel' aan een datingsite is dat je weet dat iemand op zoek is. Er moeten geen doekjes omheen. Als iemand me op café een knipoogje geeft, heb ik het niet eens gezien. En praten met een wildvreemde doe ik meestal niet. Nu ga je virtueel naast elkaar zitten en wat praat dat makkelijk zo op je eigen stoel of in je eigen bed! Zo makkelijk dat het gesprek bij de meeste mannen toch op seks uitdraait, ook al zeggen ze altijd: "Er zijn hier veel van die mannen, maar zo ben ik niet!" Maar op café heeft nog nooit iemand aan me gevraagd of ik geschoren ben.
Met uitzondering van enkele zeldzame exemplaren, waarmee ik iets dieper kon graven dan 'kon ik je nu maar knuffelen' en 'wat heb je aan?' kan ik toch concluderen dat een datingsite voor mij niet ideaal is. Liever zit ik in m'n eentje op een barkruk dan dat ik weer de vraag krijg of ik misschien zin heb. En vijf minuten later weer. Of ik hem misschien wil zien. Of samen porno wil kijken.
Ik ga mijn proefabonnement niet verlengen. Ook al zeggen sommige vriendinnen dat ik het te snel opgeef. Dat ik best nog wat meer tijd en geld investeer in het vinden van die ene. Dat ik me best een weg door dat woud van oneerbare voorstellen mag wurmen. Nee! Mijn jachtplunje lever ik terug in (met garantiebon). Manhunt is niets voor mij. Dan word ik liever oud alleen maar met heel veel lieve vrienden en af en toe wat verzetpret. Ik kleef dan maar zelf het etiketje 'single' op mijn voorhoofd. En schuif er meestal 'happy' voor. Maar ik sluit toch af met de woorden die ook op mijn profiel stonden. Omdat ik er samen met Enita in geloof. "Soms is het leuker om hand in hand door de bossen te stappen en naar lucht te happen. Soms is het fijner om met een adem in je nek naar de sterren te kijken. De zon in een nachtelijke zee, is mooier met twee." Toch?
(Dit werd eerder gepubliceerd op 14 maart 2013 op tinemoniek.blogspot.com.)
Omdat deze vreemde lange donkere periode de weemoedigste Tine in me naar bovenhaalt, had ik afgelopen maanden veel gesprekken over het feit dat het zo moeilijk is om op mijn leeftijd nog op die ene partner te botsen die onvoorwaardelijk bij me hoort. De beste mannen zijn gewoon verdeeld. Wat overschiet is vaak gewoon op zoek naar een verzetje of een moeder. Zo lijkt het toch. Een paar vrienden gaven me de raad om me in te schrijven op een datingsite. Wantrouwig was ik toch hiervoor. Meer dan tien jaar geleden had ik me ooit ook eens op zo'n chatbox gegooid en echte leuke kennissen heb ik daar niet aan over gehouden. Alleen af en toe een grappig verhaal.
Vorige week vrijdag had ik wat moed in de vorm van wijn in mijn lijf gegoten en meldde me aan op Rendez-Vous. Echt hoge verwachtingen had ik er niet van. Ik wist dat dit niet gratis was. Omdat ik toch schrok van de prijs, koos ik voor een proefabonnement van een week. Dat kostte me €4. Dat had ik er wel voor over. De naam Tine leek veelvoorkomend te zijn. Omdat ik geen naam met een cijfer wou of een naam als 'mollig beertje', puzzelde ik mezelf tot de naam Enita om. Blij was ik met deze vondst. Enita was op zoek naar 'liefde'. Ik kreeg al onmiddellijk de melding dat ene Dirk me een knipoogje stuurde. En ook kreeg ik enkele pop-ups van mannen die met me wilden chatten. Ik dacht: 'Dat zit wel snor.', logde uit en ging met hoop in mijn dromen slapen.
's Ochtends opende ik mijn mailbox en ik hoopte natuurlijk op een tsunami aan reacties. Dat viel behoorlijk tegen. Nu ja, ik had mijn profiel ook heel eerlijk ingevuld. Mijn foto lag nog altijd ter goedkeuring op het Rendez-Vousbureautje. Ik merkte meteen dat weinig berichten origineel waren. De meesten waren standaard en werden wellicht naar alle nieuwe vrouwen gestuurd. Maar af en toe zat er iets bij waarvan ik dacht: 'Deze kerel doet tenminste nog moeite en moeite daar doe ik het voor.' Met evenveel moeite schreef ik een antwoord weer. Verder kreeg ik smileys met de boodschap 'Ik heb zin in jou' en 'Gaan we iets drinken'. Eenmaal mijn foto werd geplaatst, kreeg ik ook een paar likes. Het was me wel meteen duidelijk dat ik ook daar geen hoogvlieger zou worden.
Het 'voordeel' aan een datingsite is dat je weet dat iemand op zoek is. Er moeten geen doekjes omheen. Als iemand me op café een knipoogje geeft, heb ik het niet eens gezien. En praten met een wildvreemde doe ik meestal niet. Nu ga je virtueel naast elkaar zitten en wat praat dat makkelijk zo op je eigen stoel of in je eigen bed! Zo makkelijk dat het gesprek bij de meeste mannen toch op seks uitdraait, ook al zeggen ze altijd: "Er zijn hier veel van die mannen, maar zo ben ik niet!" Maar op café heeft nog nooit iemand aan me gevraagd of ik geschoren ben.
Met uitzondering van enkele zeldzame exemplaren, waarmee ik iets dieper kon graven dan 'kon ik je nu maar knuffelen' en 'wat heb je aan?' kan ik toch concluderen dat een datingsite voor mij niet ideaal is. Liever zit ik in m'n eentje op een barkruk dan dat ik weer de vraag krijg of ik misschien zin heb. En vijf minuten later weer. Of ik hem misschien wil zien. Of samen porno wil kijken.
Ik ga mijn proefabonnement niet verlengen. Ook al zeggen sommige vriendinnen dat ik het te snel opgeef. Dat ik best nog wat meer tijd en geld investeer in het vinden van die ene. Dat ik me best een weg door dat woud van oneerbare voorstellen mag wurmen. Nee! Mijn jachtplunje lever ik terug in (met garantiebon). Manhunt is niets voor mij. Dan word ik liever oud alleen maar met heel veel lieve vrienden en af en toe wat verzetpret. Ik kleef dan maar zelf het etiketje 'single' op mijn voorhoofd. En schuif er meestal 'happy' voor. Maar ik sluit toch af met de woorden die ook op mijn profiel stonden. Omdat ik er samen met Enita in geloof. "Soms is het leuker om hand in hand door de bossen te stappen en naar lucht te happen. Soms is het fijner om met een adem in je nek naar de sterren te kijken. De zon in een nachtelijke zee, is mooier met twee." Toch?
(Dit werd eerder gepubliceerd op 14 maart 2013 op tinemoniek.blogspot.com.)
Abonneren op:
Posts (Atom)